Ο Σταχτοτσίκνιας

Σταχτοτσίκνιας

Είναι ένα είδος ερωδιού, ο οποίος τρέφεται με μικρά ψάρια. Κάθε χρόνο γυρίζει στον ίδιο τόπο για αναπαραγωγή. Τα θηλυκά γεννούν 3-5 αυγά και τα κλωσσά το αρσενικό τη μέρα και το θηλυκό τη νύχτα. Μετά την επώαση και σε διάστημα δύο μηνών τα μικρά εγκαταλείπουν τους γονείς τους. Αρκετοί Σταχτοτσικνιάδες είναι επίσης αποδημητικοί.

Είναι το μεγαλύτερο είδος ερωδιού που συναντούμε στη χώρα μας και αποτελεί τον κλασικό αντιπρόσωπο της οικογένειάς του. Μπορεί να εντοπισθεί στην Ελλάδα όλους τους μήνες του χρόνου στην πλειοψηφία των υγροτόπων.

Είναι συχνό φαινόμενο, κατά την άνοιξη, όπου μεταναστεύουν, να παρατηρούμε 6-7 σταχτοτσικνιάδες να κοιτούν ερευνητικά έναν τόπο, ψάχνοντας ένα μέρος να ξαποστάσουν. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, οι Σταχτοτσικνιάδες είναι οι οδηγοί των τρυγονιών κατά τις μεταναστεύσεις τους και μάλιστα έχει διαδοθεί η άποψη ότι, όταν αυτά κουρασθούν, οι σταχτοτσικνιάδες τα παίρνουν στη ράχη τους. Αφορμή για τη δοξασία αυτή έδωσε το ότι τα δυο αυτά είδη πουλιών μεταναστεύουν την ίδια εποχή και ακολουθούν τις ίδιες διαδρομές. Γι' αυτό και σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και στην Κρήτη τον ονομάζουν Τρυγονοσούρτη ή Τρυγονοκράχτη.

Εκτός από το μεγάλο του ανάστημα, ξεχωρίζει από τους άλλους ερωδιούς για το σταχτί πάνω μέρος του, το λευκό κεφάλι και λαιμό, με μια πλατιά μαύρη ράβδωση από το μάτι ως την άκρη του λοφίου. Το μακρύ, κιτρινωπό και αιχμηρό ράμφος του αποτελεί ένα «καμάκι» εκπληκτικής ικανότητας και αποτελεσματικότητας. Κατά την περίοδο της αναπαραγωγής το ράμφος και τα καστανωπά πόδια του γίνονται κοκκινωπά.

Κάθετε πολλή ώρα ακίνητος κοντά ή μέσα στο νερό περιμένοντας υπομονετικά και με ένα αστραπιαίο τίναγμα του λαιμού και ράμφους «καμακώνει» με το ράμφος τη λεία του, συνήθως ψάρια και βατράχια αλλά και σκουλήκια, σαλιγκάρια, ποντίκια όταν τρέφεται σε χωράφια.

Χάρτες

Χάρτης καταλυμάτων